May 20th

20 Μαΐου 2025, ώρα περασμένες 11 το βράδυ. Το σπίτι σκοτεινό και ήσυχο σα μωρό που κοιμάται γαλήνια. Μόνο λίγο φως έρχεται από τη κουζίνα που πάντα αφήνω αναμμένο μην τυχόν και θέλω να πιώ νερό και σκοντάψω στα μαύρα σκοτάδια. 

Σκουπίζω τα δάκρυα που κυλούν καίγοντας τα μάγουλα μου και θολώνουν τα γυαλιά μου. Δε μπορώ να πιστέψω ότι τα χρόνια κυλούν τόσο γρήγορα σα σφαίρες που εξοστράκισαν και πίσω δε γυρίζουν.

 Νωρίτερα σήμερα πήγα στο μάθημα της γιόγκα, κάπως αρπαγμένη γιατί πριν φύγω μια κουβέντα του άντρα μου μου θύμισε πόσο φαλοκρατική είναι αυτή η γη, και έτσι τα έδωσα όλα στο μάθημα. Τα ξέχασα όλα και πέταξα στον ουρανό παρέα με το πανί μου. Μα τι απελευθέρωση είναι αυτή και ικανοποίηση. Παρόλα τα σαράντα μου χρόνια και κάτι εγώ τρεις φορές την εβδομάδα πετάω σκαρφαλώνοντας σε αυτό το κόκκινο πανί της γιόγκα. Και να μου το έλεγες τρεις μήνες πριν που ξεκίνησα δε θα το πίστευα. 

Έχοντας ολοκληρώσει το μάθημα μου περασμένες 9 το βράδυ γυρίζω σπίτι. Στο ήσυχο σπίτι, μια που ο άντρας μου και η κόρη μου κοιμούνται ήδη. Ετοιμάζω το βραδινό μου και τρώω παρέα με “Το σόι σου”. Τρελαίνομαι για Χαμπέα και Αλεξάνδρα, τους αγαπώ. Μετά λοιπόν αποφασίζω να μετακομίσω τα πιάτα που ξεχειλίζουν στον νεροχύτη στο πλυντήριο πιάτων και να πλύνω και αυτά που δε μπαίνουν στο πλυντήριο μόνο και μόνο για να μου πάνε κόντρα. Κρεμάω στα αυτιά μου τη λίστα από το spotify που έχω να ακούσω αιώνες και ανάμεσα σε madrugada, gathering και τα συναφή και αφού έχω κάνει τη κουζίνα λαμπίκο, μέχρι και το ψυγείο και το πάτωμα καθάρισα, ακούω “μικρές νοθείες”’ live με Μικρούτσικο, Θηβαίο, Πασχαλίδη και Παπακωνσταντίνου. 

Άρχισα να κλαίω. Πρώτα τα δάκρυα και μετά τα αναφιλητά. Πήγα στο μπάνιο να συνεχίσω το κλάμα χωρίς να ενοχλήσω, έτσι πονάω εγώ, αθόρυβα. Δεν με ακούει κανείς και ας φτάνει η καρδιά μου στο στόμα. Ακούω το τραγούδι ξανά και ξανά και ξέρω γιατί κλαίω. 

Κλαίω για αυτούς που δε φεύγουν από το μυαλό και τη καρδία μας και ας έχουν φύγει. Κι ας επέλεξαν να φύγουν. Και έρχονται στα όνειρα μας και τους βλέπουμε και τα λέμε. Κλαίω γι αυτούς που “ποτέ τους δεν κατάφεραν να βγουν σε μια λιακάδα και ζουν με ότι περίσσεψε από ένα σκάρτο ποίημα”. Κλαίω γι αυτούς που “κρύβουν το φως μα κρύβουν κι όλα τα άλλα” κι “ονειρεύονται πως φεύγουν για ταξίδια και μπαίνουν μέσα σε παλιές φωτογραφίες” και αναρωτιέμαι γι’ αυτό το “αν θα μπορούσε θα έκανε μια από τα ίδια” είναι έτσι; Ποιος ξέρει; κανείς δε θα μάθει ποτέ. Συνεχίζω να κλαίω και όσο κάνω μπάνιο, ξεβάφομαι και πλένω τα δόντια μου ακούγοντας το τραγούδι ξανά και ξανά. Κάθομαι στο laptop κι αρχίζω να γράφω. Δε γράφω συχνά πια αλλά σήμερα θέλω, το μέσα μου ζητάει να τα πει.

Ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές αλλά τα σημάδια μένουν σα ράμματα παλιά. Είναι εκεί και πάντα θα θυμ;iζουν τη πληγή, για άλλους πιο βαθιά και για ;aλλους όχι. 

Ελπίζω να είσαι έτσι όπως σε βλέπω στον ύπνο μου λευκός, λουσμένος στο φως και χαρούμενος. “Τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες”